#به_قلم_خودم
در سال سوم هجرت در شب نیمه ماه رمضان رخ به زمینیان نمودی در حالی که ماه مبهوت ماه زمینی ما بود. با آمدنت خانه علی و فاطمه را روشن نمودی.
توبهار را در نیمه ماه رمضان آوردی.
با آمدنت علی جان دوباره گرفت. با آمدنت بخشندگی و کرامت اوج گرفت! با آمدنت نور هدایت در دلهایمان زنده شد و غربت از تهایی در آمد.
ای امام مجتبی،ای برادر حسین، ای غم سیلی در سینه خوش آمدی.
ای کریم اهل بیت حاجت بهانه است…  من تشنه رفاقت و همنشینی با تو را دارم.ای دومین امام شیعیان تو که دو بار تمام اموالت را در راه خدا بخشیدی. اما هنوز درس نشده برای ما، برای مایی که از ذره ای ببخشش هراس داریم. میگوییم اگر ببخشیم فردایمان چه میشود.
کریم اهل بیت، آری کریم اهل بیت برازنده توست، تو که کرامت و بخشندگی را به اوج رساندی. دست های نیازمان را از چشمه سخاوتت کوتاه نکن.
از بزرگواری کریم اهل بیت به دور است که هنگام نیاز کسی کرامت خود را پنهان کند و اکرام به بخل بورزد، پس دست التماس ما و دامان کریمانه تو.
پیشاپیش فرا رسیدن میلاد امام حسن مجتبی علیه السلام مبارک.